Dierendag is uitgesteld

Het is vandaag dierendag

Ik vroeg me af waarom dat nou juist op 4 oktober valt. Ik kwam er al gauw achter dat 4 oktober de sterfdag van Franciscus van Assisi is, de man die veel met dieren op had.
En denk ik bij mijzelf, sterfdag? Waarom niet zijn verjaardag, dat is toch gezelliger?

Wat blijkt?

Vroeger heette de sterfdag van iemand zijn verjaardag. Veel logischer, je verjaart pas als je oud (of dood) bent. En ik kan me er ook wel iets bij voorstellen. Toen Franciscus geboren werd, want was er toen al een aanwijzing dat hij zo beroemd zou worden dat men op zijn geboortedatum een speciale dag zou gaan maken, wereldwijd? Nee, dat wist men pas toen de man stierf, verjaarde.

Maar hoe kan ik nou dierendag uitstellen?

Nou ja, ik kan dierendag niet uitstellen, maar ik kan wel alles wat ik van plan was om voor Azteko te doen uitstellen. En merkt mijn lieve kat daar iets van? Nee niks. Extra snoepje of knuffel is iedere dag welkom. Dus waarom zou ik me dan haasten om op tijd iets speciaals voor hem te kopen? Geen enkele reden. En toch voelt uitstellen nooit echt lekker. En al helemaal niet als er wel een serieuze deadline gehaald moet worden.

1. Je bent nog niet klaar met denken
2. Je bent een deadline-hugger
3. De taak is niet aantrekkelijk genoeg of je krijgt niet snel genoeg resultaten
4. Angst om te falen of juist bang voor succes (ja dat bestaat ook!)
5. Perfectionisme

Kan je er iets aan doen? Jazeker!

1 Je bent nog niet klaar met denken

Mensen stellen vaak een taak uit omdat ze geen helder beeld hebben van wat ze moeten doen, wat er allemaal bij komt kijken, of ze genoeg informatie hebben, welke stappen er gezet moet worden, wie er bij betrokken is, welke obstakels ze kunnen verwachten, of er voldoende middelen zijn en welke strategie de beste is om de taak uit te voeren.

Dat zijn een heleboel vragen. En het gekke is dat veel mensen vergeten dat de eerste stap die ze moeten zetten simpelweg het zoeken naar antwoorden op deze vragen is. En met vergeten bedoel ik dat ze dat niet als concreet punt op hun to-do lijstje zetten. En daarmee blijft het hangen: Ja maar, ik weet niet precies waar ik moet beginnen of hoe ik het moet aanpakken. Dus vooruitschuiven maar.

De oplossing is om de taak die steeds maar vooruit geschoven wordt in stappen uiteen te rafelen. En vooral in die stappen de vragen en problemen waar nog een antwoord op moet komen mee te nemen.

2 Je bent een deadline-hugger

Ik kom ze vaak tegen, de deadline-huggers. En allemaal weten ze het van zichzelf. Ze gebruiken het feit dat wanneer ze vlak voor een opleverdatum zitten de adrenaline harder gaat stromen. En daarmee kunnen ze sneller denken. De klus is dus in veel kortere tijd geklaard dan wanneer ze er tijdig aan begonnen zouden zijn.

En dat is allemaal waar. Wat echter over het hoofd wordt gezien is dat er met deze aanpak veel meer fouten worden gemaakt. En als die fouten al ontdekt worden is er vaak geen tijd meer om ze te herstellen. Dat geldt ook voor onderdeeltjes waar nog iemand anders bij nodig is. Zie die maar eens op het allerlaatst met grote spoed op te trommelen en tot actie aan te zetten. Dat doet iemand 1 keer, misschien 2 keer maar daarna wordt het patroon van deadline-huggen duidelijk en wil de ander er niet meer aan mee werken.

De oplossing? Heel eenvoudig. Stel voor jezelf een opleverdatum die enkele dagen eerder is dan de definitieve deadline. En spreek met jezelf af dat je die opleverdatum hoe dan ook gaat halen. Inclusief deadline-huggen. Het grappige is dat je evenveel adrenaline krijgt voor een zelf bepaalde opleverdatum als voor een definitieve deadline. Maar nu heb je nog wel de kans om fouten te herstellen of om antwoorden te te krijgen op open stukken in de taak.

3 De taak is niet aantrekkelijk genoeg.

Ik heb het al eens eerder gehad over de homo-economicus in ons.

Het deel van jezelf dat snelle behoefte bevrediging zoekt. Dus snel resultaat van je werkzaamheden. Of leuke dingen op korte termijn ervaren. Wat vaak niet het geval is bij een taak die óf niet leuk is, óf lange tijd geen (blij makende) resultaten oplevert.
Het uitstellen gebeurt dan vaak in de vorm van andere dingen voorrang geven. Aan dingen die wel bevredigend zijn zoals vragen van anderen beantwoorden, browsen door je sociale media, opruimen en schoonmaken (jahoor, dat blijkt opeens veel bevredigender dan werken) en noem maar op, je kent ze vast wel.

De oplossing is om te zorgen dat er tussentijdse resultaten behaald worden. Die moet je dus bepalen, Zoals fasen in een grotere taak, een moeilijk telefoongesprek voeren, een document helemaal geschreven hebben.
En wat zeker altijd helpt is een duidelijk beeld voor ogen houden hoe het leven eruit ziet als de complete taak is voltooid. Nou ja ‘het leven’, maar je begrijpt me wel. En stel altijd een beloning in het verschiet voor jezelf.

4 Angst om te falen of bang voor succes

Beide ‘angsten’ hebben te maken met belemmerende overtuigingen. Angst om te falen komt voort uit de overtuiging dat als iets niet lukt dat er dan iets heel ergs zal gebeuren.
“Als mijn presentatie niet goed ontvangen wordt dan krijg ik nooit meer opdrachten en dan heb ik geen inkomsten meer”. Of “als ik deze taak niet goed doe dan lacht iedereen (de hele wereld) me uit”.
“Als ik dit project tot een goed einde breng dan krijg ik nog moeilijkere projecten en dan val ik door de mand dat het puur geluk is geweest”. En dan kan daarna de faalangst toeslaan.

De oplossing is om te bedenken wat reëel gezien het ergste is dat er kan gebeuren.

“Als mijn presentatie niet goed is verlies ik hooguit 1 klant. Wat niet leuk is, maar geen ramp want ik heb nog meer klanten”
“Als ik deze taak niet goed doe dan zal mijn leidinggevende daar verbaasd over zijn. Maar zij zal mij daarna helpen om het volgende keer beter te doen”
“Als ik dit project tot een goed einde breng wil dat niet zeggen dat ik daarna alleen nog maar projecten krijg die nog veel moeilijker zijn. Wel is er een kans dat ik nog een keer een dergelijk project krijg”

5 Perfectionisme

Veel perfectionisten hebben stiekem ook een faalangst. Maar er is nog een reden waarom mensen perfectionistisch zijn. En vaak hebben ze die reden zelf niet door. En dat is dat perfectionisten gewoonweg veel meer details en consequenties zien dan de collega’s om hen heen. En dan blijkt het lastig te zijn om te bepalen waar je ophoudt met het uitwerken van die details (die vaak weinig toevoegen aan het resultaat).

De oplossing voor perfectionisten die dit weten van zichzelf, is dat ze beseffen dat hun collega’s hooguit een kwart van de details en consequenties overzien. Waarom dan verder gaan als niemand het je kwalijk zal nemen dat je iets niet gedaan hebt (want niemand zag het aankomen) en niemand je zal bedanken voor alle details die nauwelijks meerwaarde hadden.

Wat voor uitsteller ben jij? En heb je er al een oplossing voor gevonden?
Laat het me weten in het reactieveld hieronder. Ik ben nieuwsgierig welke oplossingen er nog meer zijn dan die ik hier genoemd heb.

Groetjes van Selma